Το πιο εκπληκτικό πράγμα που συμβαίνει με το Αμάλφι είναι ότι ανταποκρίνεται στη φήμη του. Η “ντόλτσε βίτα” (dolce vita) εδώ είναι τρόπος ζωής, και τα τοπία στην πραγματικότητα είναι ακόμη πιο μαγευτικά απ’ ό,τι στις φωτογραφίες. Καμία φωτογραφία δεν μπορεί να αποτυπώσει τη γοητεία και το κλίμα της ακτής του Αμάλφι. Πρέπει να το δείτε με τα ίδια σας τα μάτια. Γι’ αυτό αποφασίσαμε να κάνουμε ένα σύντομο οδοιπορικό, ξεκινώντας από τη Νάπολη.
Νάπολη
“O sole mio!” μπορεί να ακούγεται πότε πότε εδώ. Αυτό το τραγούδι αποκαλείται ο ύμνος της Νάπολης – μπορείτε να το ακούσετε από τα ανοιχτά παράθυρα των διαμερισμάτων και των αυτοκινήτων, ενώ το τραγουδούν με χαρά επίσης οι μουσικοί του δρόμου. Η πόλη στους πρόποδες του Βεζούβιου είναι επίσης μια εξαιρετική αφετηρία από την οποία μπορείτε να επισκεφθείτε το Κάπρι, την Πρότσιντα ή, όπως στην περίπτωσή μας, την ακτή του Αμάλφι. Εμείς περάσαμε μόνο μία ημέρα εδώ και είχαμε την πόλη ως ενδιάμεσο σταθμό και αφετηρία για το ταξίδι μας στην ακτή Αμάλφι. Φυσικά, μπορείτε να επισκεφθείτε τη Νάπολη για τη γοητεία ή την ατμόσφαιρα της ίδιας της πόλης ή ακόμη και για την αυθεντική ιταλική πίτσα. Πήγαμε επίσης εκεί για έναν σύντομο περίπατο.
Γκαλερία Ουμπέρτο Α’
Βρισκόμαστε στην καρδιά της Νάπολης και στη γκαλερία Ουμπέρτο Α’, και έχουμε την εντύπωση ότι έχουμε μετακομίσει στο Μιλάνο. Η ομοιότητα με την γκαλερία Βιτόριο Εμανουέλε Β’ στο Μιλάνο σίγουρα δεν είναι τυχαία. Και οι δύο χτίστηκαν την ίδια εποχή, στο γύρισμα του 19ου και του 20ού αιώνα, κατά τη διάρκεια της οικονομικής και καλλιτεχνικής ακμής της Ιταλίας. Καθώς εισέρχεστε στη στοά, σας υποδέχονται σειρές κομψών καταστημάτων, γεμάτες πλούτο και μεγαλοπρέπεια. Αλλά δεν είναι τα καταστήματα που τραβούν το βλέμμα σας, είναι τα πολύχρωμα ψηφιδωτά κάτω από τα πόδια σας, οι ψηλές στοές και οι γυάλινοι θόλοι που αφήνουν τις ακτίνες του ήλιου να περνούν μέσα από αυτούς. Καθώς περπατούσαμε μπροστά από τα καταστήματα και τις καφετέριες, συνειδητοποιήσαμε τη γοητεία αυτού του τόπου. Είναι ένα μέρος όπου η τέχνη συναντά το εμπόριο και η παράδοση το νεωτερισμό.
Κρήνη του Ποσειδώνα, Νάπολη
Αυτό το σιντριβάνι από το 1600 είναι ένας πραγματικός ταξιδιώτης. Έχει ήδη αλλάξει θέση 8 φορές, μετακομίζοντας από τη μια ναπολιτάνικη πλατεία στην άλλη. Από το 2015, το άγαλμα βρίσκεται στην πλατεία του Δημαρχείου. Υπάρχουν θαλάσσια τέρατα, τρίτωνες, δελφίνια και στο κέντρο του σιντριβανιού, πάνω σε έναν βράχο, δύο νύμφες και δύο σάτυροι που υποστηρίζουν τον Ποσειδώνα με την τρίαινα. Ο ρωμαϊκός θεός της θάλασσας είναι ταυτισμένος με την ιστορία της Νάπολης καθώς αποτελεί σημαντικό λιμάνι. Το μνημείο αναφέρεται στον πλούτο των φυσικών πόρων της πόλης, που έφεραν ανάπτυξη και ευημερία στην περιοχή.
Το λιμάνι της Νάπολης
Ο περίπατος στους θορυβώδεις, στενούς δρόμους της Νάπολης ήταν για μας λίγο κουραστικός. Βρήκαμε ηρεμία στο λιμάνι, ακριβώς δίπλα στη θάλασσα. Καθόμαστε στα βραχάκια για να κάνουμε ένα διάλειμμα από το βουητό της πόλης. Και είναι πανέμορφα εδώ – μπορούμε να δούμε ολόκληρο τον κόλπο και τη σιλουέτα του Βεζούβιου να δεσπόζει πάνω από την πόλη, με μια λεπτή δέσμη ατμού να υψώνεται από πάνω του. Δεν ήμασταν οι μόνοι που σταματήσαμε εδώ, καθώς είναι πολύ δημοφιλές σημείο για πικνίκ. Πολλοί άνθρωποι είχαν επιλέξει να πάρουν μια πίτσα ναπολετάνα και να την φάνε εδώ, με θέα τον κόλπο.
Σορέντο
Ο θρύλος λέει ότι στην αρχαιότητα τα νερά γύρω από το Σορέντο κατοικούνταν από σειρήνες, το τραγούδι των οποίων προσέλκυε τους ναυτικούς στα βράχια. Αυτή τη φορά το Σορέντο προσέλκυσε κι εμάς. Στην πραγματικότητα δεν αποτελεί μέρος της ακτής του Αμάλφι, αλλά είναι εξίσου υπέροχο και ατμοσφαιρικό με το Ποζιτάνο. Μακριά από την τουριστική φασαρία, το Σορέντο είναι ένας θησαυρός που πολλοί άνθρωποι παραβλέπουν. Περπατώντας στα γραφικά δρομάκια, περνώντας δίπλα στα μικρά αρτοποιεία, μυρίζοντας τα λεμόνια και τα φρέσκα γλυκά, μάθαμε την έννοια της “γλυκύτητας της απραξίας” (στα ιταλικά: dolce far niente). Παρόλο που το φορτωμένο πρόγραμμά μας και το γεγονός ότι είχαμε μόνο μια μέρα στη διάθεσή μας εδώ, μας εμπόδισαν να την ζήσουμε στην πράξη.
Πιάτσα Σαν Αντόνιο
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στη Ρώμη, αλλά στο Σορέντο όλοι οδηγούν στην Πιάτσα Σαν Αντονίνο. Είναι η καρδιά της πόλης, ένα ορόσημο για κάθε ταξιδιώτη, αλλά και ένας πραγματικός παράδεισος για τους λάτρεις του καφέ, του φρέσκου ψωμιού και της εξαιρετικής ιταλικής κουζίνας. Καθισμένοι σε ένα από τα καφέ, μπορείτε να νιώσετε την τοπική ατμόσφαιρα και τον παλμό της πόλης. Πρώτα απ’ όλα, είναι πολύ πιο καθαρή από τη Νάπολη. Δεύτερον, περιβάλλεται από όμορφη βλάστηση – περιποιημένο γρασίδι, πολύχρωμα λουλούδια, φοίνικες και λεμονιές.
I Giardini Di Cataldo
Έτσι φανταζόμασταν τον περίφημο “Μυστικό Κήπο” από το μυθιστόρημα του F. Hodgson Burnett που διαβάζαμε στο δημοτικό σχολείο. “Πρέπει να υπάρχει πολλή μαγεία στον κόσμο, αλλά οι άνθρωποι δεν ξέρουν πώς μοιάζει” – διαβάζουμε στο μυθιστόρημα. Περπατώντας κάτω από τις κορώνες των λεμονόδεντρων, θα μπορούσαμε να νιώσουμε σαν τους ήρωες του μυθιστορήματος, γιατί πράγματι – υπάρχει κάτι μαγικό σε αυτό το μέρος. Τα δέντρα είναι φορτωμένα με λεμόνια και το έντονο άρωμά τους γεμίζει τον αέρα. Υπάρχει επίσης πλούσια πράσινη βλάστηση, πολύχρωμα λουλούδια, ανθισμένα δέντρα και αμπέλια που φυτρώνουν στους τοίχους. Ο Burnett έγραψε στο μυθιστόρημά του ότι “κανείς δεν χρειάζεται να είναι ιδιότροπος όταν έχει γύρω του τόσο όμορφα λουλούδια και τόσα υπέροχα άγρια φυτά που αναρριχώνται και κρέμονται εδώ κάτω”. Πρέπει να παραδεχτούμε ότι είχε δίκιο – κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας στο “I Giardini Di Cataldo”, ο χρόνος φαίνεται να επιβραδύνει, δίνοντάς μας χώρο για να χαλαρώσουμε και να γεμίσουμε τις μπαταρίες μας.
Πιάτσα Τάσο και Valle dei Mulin
Παρά το όνομά της, η Πιάτσα Τάσο είναι απλώς μια πολυσύχναστη διασταύρωση. Εστιατόρια, καφετέριες, καταστήματα με σουβενίρ (όπως η Fattoria Terranova) και μπαρ (όπως το διάσημο Bar Fauno) βρίσκονται σε κάθε δρόμο και σοκάκι. Υπάρχει επίσης ένα άγαλμα του πιο διάσημου ποιητή του Σορέντο, του Τορκουάτο Τάσο (Torquato Tasso), ο οποίος λέγεται ότι έβρισκε εδώ έμπνευση για τα ποιήματά του. Αξίζει επίσης να επισκεφθείτε την Valle dei Mulin, που απέχει μόλις 10 λεπτά με τα πόδια από την Πιάτσα Τάσο.
Τον 13ο αιώνα, τεράστιοι μύλοι ήδη επεξεργάζονταν σιτηρά εδώ. Τα ερείπια και οι χαρακτηριστικοί κάθετοι πέτρινοι τοίχοι που περιβάλλουν την κοιλάδα έχουν διατηρηθεί μέχρι σήμερα. Στις μέρες μας, η ιστορία της τέχνης του μυλωνά αναμειγνύεται με την ομορφιά της φύσης. Η κοιλάδα θυμίζει τη χαράδρα El Tajo στη Ρόντα. Και οι δύο είναι φαράγγια, και οι δύο έχουν ποτάμια που τις διατρέχουν, και οι δύο έχουν εντυπωσιακούς κατακόρυφους σχηματισμούς. Ωστόσο, η κοιλάδα Młynów έχει έναν πιο οικείο χαρακτήρα και περιβάλλεται από πυκνή βλάστηση, η οποία της προσδίδει μυστηριώδη αύρα.
Ξενοδοχείο Bellevue Syrene
Σκαρφαλωμένο στην άκρη των βράχων, σαν στέμμα στην κορυφή του Σορέντο, είναι το Ξενοδοχείο και Εστιατόριο Bellevue Syrene. Οι βεράντες με τις αναρριχώμενες μπουκαμβίλιες και η πανοραμική θέα της Τυρρηνικής Θάλασσας στο χρώμα του κοβαλτίου είναι το σήμα κατατεθέν αυτής της ιδιοκτησίας. Υπάρχουν επίσης γλυπτά, αντίκες, έπιπλα σχεδιαστών και ένας αιθέριος κήπος. Είναι γεμάτος πλούσιο πράσινο και πολύχρωμα λουλούδια. Υπάρχουν επίσης αρχαιοπρεπείς προτομές περιτριγυρισμένες από θάμνους.
Μια απαλή θαλασσινή αύρα έπνεε στον αέρα, και στο βάθος ένα μηχανοκίνητο σκάφος διέσχιζε περιστασιακά τη λεία επιφάνεια του νερού. Μια εγκατάσταση 5 αστέρων μπορεί να σας τρομάξει με τις τιμές της (ειδικά στην υψηλή περίοδο!), οπότε αποφασίσαμε να πάμε εδώ για μεσημεριανό γεύμα. Λαμβάνοντας υπόψη την ποιότητα του φαγητού, τη διακόσμηση και την εξυπηρέτηση, οι τιμές στο εστιατόριο και την καφετέρια δεν είναι καθόλου υπερβολικές. Η μεγαλύτερη απόλαυσή μας αποδείχθηκε ότι ήταν το επιδόρπιο του Σορέντο, Delizia al Limone, που ήταν κυριολεκτικά “γλυκό λεμονιού”. Το ντελικάτο, θολωτό παντεσπάνι είναι περιχυμένο με ένα σιρόπι με βάση το λικέρ limoncello. Η γλυκύτητα προστίθεται από την κρέμα λεμονιού, η οποία καλύπτεται και γεμίζει το κέικ. Συχνά το πασπαλίζουν και με ξύσμα λεμονιού. Δεν είναι περίεργο, αφού το Σορέντο αποκαλείται η πόλη των λεμονιών.
Αυτοκινητόδρομος SS 163
Εκτείνεται κατά μήκος της ακτής, περνάει ανάμεσα από ψηλούς βράχους και προσφέρει όλο και πιο εντυπωσιακή θέα. Ένα επιπρόσθετο χαρακτηριστικό, που διακόπτει ελαφρώς την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα του Αμάλφι, είναι τα συχνά κορναρίσματα. Ο δρόμος είναι τόσο στενός που οι οδηγοί πρέπει να κάνουν σήμα ότι πλησιάζουν σε στροφή για να κάνουν χώρο τα οχήματα που βρίσκονται στην αντίθετη κατεύθυνση.
Κατά διαστήματα περνάμε από πολυάριθμα σημεία με θέα. Αξίζει να σταματήσουμε εκεί, πρώτον, επειδή η θέα είναι εντυπωσιακή. Δεύτερον, υπάρχουν πάγκοι και περίπτερα που πωλούν φρέσκα τρόφιμα, τοπικά χειροτεχνήματα ή σπεσιαλιτέ που είναι φημισμένα σε όλη την ακτή. Μπορείτε να βρείτε κεραμικά, γρανίτα, gelato, limoncello, επιδόρπια με λεμόνι, ακόμη και λεμόνια. Εδώ μπορείτε να συναντήσετε ντόπιους που είναι πρόθυμοι να μοιραστούν τα μυστικά της καθημερινής ζωής στην ακτή του Αμάλφι.
Ο ιδιοκτήτης ενός από αυτούς τους πάγκους, ο Σαλβατόρε, είναι μια πραγματική διασημότητα. Λατρεύει να μιλάει στους τουρίστες και τους βοηθάει ακόμη και να γυρίσουν βίντεο και να βγάλουν φωτογραφίες με πρωταγωνιστή τον πάγκο του. Το περίπτερο είναι πραγματικά εντυπωσιακό με τα χρώματα των φρέσκων φρούτων, των λαχανικών και των διακοσμητικών. Αλλά ο ίδιος ο Σαλβατόρε είναι αυτός που έχει γίνει θρύλος και εξαιτίας του έρχονται εδώ τόσοι πολλοί ταξιδιώτες. Επιπλέον, όπως υπερηφανεύεται ο ίδιος ο ιδιοκτήτης, ο πάγκος του είναι ο πιο instagrammable από όλους τους πάγκους που θα περάσετε στη διαδρομή, ενώ διαθέτει και υπέροχη θέα στο Ποζιτάνο.
Ποζιτάνο
Σπίτια με παστέλ χρώματα βρίσκονται προσκολλημένα πάνω σε απότομους βράχους, δίνοντας την εντύπωση ότι κρέμονται πάνω από την Τυρρηνική Θάλασσα. Είναι μια εικόνα που έχει προσελκύσει διασημότητες και τουρίστες από όλο τον κόσμο. Ως αποτέλεσμα της δημοτικότητάς του στις διασημότητες, το κύριο (και ίσως μοναδικό) μειονέκτημα του Ποζιτάνο είναι οι τιμές του. Ένας καλός τρόπος για να εξοικονομήσετε κάποια χρήματα είναι να κλείσετε ξενοδοχείο σε μια κοντινή πόλη. Εμείς επιλέξαμε το Minori, το οποίο μας θύμιζε τη Μαδέρα. Από το Ποζιτάνο ήταν μια διαδρομή 40 λεπτών με το αυτοκίνητο μέσα από (και πάλι) δαιδαλώδεις δρόμους με υπέροχη θέα.
Το Ποζιτάνο είναι μικρό και χιλιάδες, αν όχι δεκάδες χιλιάδες, τουρίστες συγκεντρώνονται γύρω του. Ως αποτέλεσμα, το Ποζιτάνο φαίνεται πιο πολυσύχναστο από το Σορέντο. Παρ’ όλα αυτά, αποφασίσαμε να επισκεφτούμε αυτή τη μαγική γωνιά με αργό ρυθμό και να γευτούμε τη γλυκύτητα του να μην κάνεις τίποτα. Επικεντρωθήκαμε στο να δοκιμάσουμε την τοπική κουζίνα και να θαυμάσουμε την ακτογραμμή.
Εκκλησία της Κοίμησης της Θεοτόκου (Santa Maria Assunta)
Κεραμικά που μοιάζουν με παγωμένα μπισκότα; Πρόκειται για majolica, ιταλικό φαγεντιανό του 12ου και 13ου αιώνα – πολύχρωμο και διακοσμημένο στο χέρι. Ο τρούλος της Santa Maria Assunta είναι καλυμμένος με majolica. Το μοτίβο αποτελείται από κίτρινα, πράσινα και μπλε πλακάκια που λαμπυρίζουν στον γαλάζιο ουρανό. Από την πλατεία μπροστά από το ναό μπορείτε να δείτε την πρόσοψη του κτιρίου και την καμπάνα του 13ου αιώνα, ενώ για να δείτε τον τρούλο πρέπει να κινηθείτε λίγο ψηλότερα. Η εκκλησία της Santa Maria Assunta είναι επίσης διάσημο αξιοθέατο λόγω της θέσης της. Βρίσκεται στο κέντρο του Ποζιτάνο, στην άκρη του βράχου, όχι μακριά από την κύρια παραλία.
Παραλία Μαρίνα Γκράντε και Φορνίλο
Ψάχνετε θέα βγαλμένη από καρτ ποστάλ; Είναι ακριβώς εδώ. Κατά μήκος της παραλίας μήκους 300 μέτρων, σχεδόν απέναντι από το αρχιπέλαγος Li Galli, υπάρχουν πολλά εστιατόρια και μπαρ, καθώς και η διάσημη ντίσκο Music On the Rocks. Η παραλία έχει γίνει το κέντρο της κοινωνικής ζωής της πόλης, όπου οι ντόπιοι συναντούν τους τουρίστες και τις παγκόσμιες διασημότητες. Η Μαρίνα Γκράντε διαθέτει δύο χώρους κολύμβησης επί πληρωμή με ξαπλώστρες, ομπρέλες και άλλες εγκαταστάσεις. Υπάρχει επίσης ένας δωρεάν χώρος στην πλευρά της μαρίνας, όπου μπορείτε να νοικιάσετε σκάφος για να πάτε στο Κάπρι ή να επισκεφθείτε τους κοντινούς όρμους.
Κι αν θέλετε ένα πιο οικείο και ήσυχο μέρος; Ακολουθήστε το γραφικό μονοπάτι από τη Μαρίνα Γκράντε προς την παραλία Φορνίλο. Είναι πιο ήσυχη, λιγότερο πολυσύχναστη και εξίσου όμορφη. Η παραλία περιβάλλεται από βράχους και τα νερά είναι ακόμη πιο γαλαζοπράσινα από ό,τι στην κύρια παραλία.
Άποψη της ακτής
Το πιο εντυπωσιακό σημείο στο Ποζιτάνο είναι, φυσικά, η ακτή. Στόχος μας στην επίσκεψη στο Ποζιτάνο ήταν να χορτάσουμε τα μάτια μας με αυτή τη μοναδική θέα των πανύψηλων πολύχρωμων σπιτιών. Ωστόσο, το μεγαλείο αυτού του τόπου εκτιμάται καλύτερα από απόσταση. Ένας τρόπος είναι να κάνετε μια βόλτα με σκάφος, ειδικά το βράδυ ή το ηλιοβασίλεμα. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, αξίζει να επισκεφθείτε κάποιο εστιατόριο ή μπαρ από όπου μπορείτε να θαυμάσετε την ακτή σε όλο της το μεγαλείο. Ένα δημοφιλές μέρος με τέτοια θέα, το οποίο επιλέξαμε εμείς, είναι το Li Galli Bar. Φανταστείτε: νόστιμα ιταλικά ζυμαρικά και limoncello, με φόντο το Ποζιτάνο. Τι περισσότερο θα μπορούσατε να θέλετε;
Θα μπορούσατε να ευχηθείτε περισσότερο χρόνο για να απολαύσετε την ατμόσφαιρα του Αμάλφι. Είχαμε μόνο 3 ημέρες για να εξερευνήσουμε όλες αυτές τις γοητευτικές γωνιές, οπότε αναγκαστήκαμε να νοικιάσουμε αυτοκίνητο. Μιλώντας με ντόπιους, μάθαμε ότι τα μέσα μαζικής μεταφοράς λειτουργούν τέλεια εδώ. Επομένως, είναι δυνατόν να επισκεφθείτε το Αμάλφι με λεωφορείο, ειδικά αν έχετε περισσότερο χρόνο. Οι πόλεις κατά μήκος της ακτής είναι μικρές. Δεν χρειάζεστε περισσότερες από 1-2 ημέρες για να νιώσετε την ατμόσφαιρά τους και να δείτε τα πιο σημαντικά μέρη. Αν μπορούσαμε να μείνουμε περισσότερο, θα προτιμούσαμε να πάμε και σε άλλες πόλεις, όπως το Ραβέλο ή το Σαλέρνο.